JÁ!

ÁFRAM FLUTNINGABÍLSTJÓRAR, VÖRUBÍLSTJÓRAR OG ALLIR ÞEIR SEM MÓTMÆLT HAFA SÍÐUSTU DAGA HÆKKUÐU BENSÍN- OG OLÍUVERÐI!

MEIRA UM BORGARALEGA ÓHLÝÐNI!

TAKK!

Bloggleysa

Vá. Ég veit ekki hvað skal segja. Eða. Jú jú, ég hef sosum ýmislegt að segja. En bloggþörfin er slokknuð. Í bili að minnsta kosti. Get ekki útskýrt af hverju.

Einhvern tíma kem ég aftur.

Eða ekki.

Bless bless.

Eða ekki.

Mask

Fréttir frá æskuslóðunum kveikja ljós í huganum. Í dag er bolludagur og eins og útvarp og sjónvarp hafa fjallað um þá klæðast ísfirsk börn grímubúningum í dag og ganga hús úr húsi og reyna á gjafmildi íbúa bæjarins. Í dag er maskadagur á Ísafirði. Áratugagömul hefð sem þeir fyrir vestan eru ekkert að breyta þótt annað tíðkist annars staðar. Gott hjá þeim.

Það var venja að halda grímuball í skólanum að kvöldi bolludags. Ég var eitthvað leiður þetta tiltekna ár. Vissi ekki hvað ég ætti að vera, datt ekkert skemmtilegt í hug. Það var Heiðar bróðir minn sem kom til hjálpar. Þótt ég sé löngu hættur að líta upp til Heiðars, enda langt síðan ég varð hávaxnari en hann, þá var hann vissulega mín helsta fyrirmynd á þessum tíma. Mér finnst Heiðar mjög kúl í dag, en þó ekkert í samanburði við álit mitt á honum þá. Ég veit ekki enn hvort Heiðar gerði það sem hann gerði viljandi. Samkvæmt reglunni fór ég auðvitað í taugarnar á honum, verandi litli bróðir og allt það. Svo maður spyr sig stundum.

Heiðar kom með frábæra hugmynd. Ég yrði pönkari. Hann átti leðurjakka sem hann lánaði mér. Við rifum gallabuxur og svo fór ég bol, gott ef ekki með CRASS áletrun framan á. Og svo var það punkturinn yfir i-ið, þetta litla smáatriði sem gerði gæfumuninn, og skilja myndi á milli mín og hinna sem ekki ynnu verðlaunin fyrir besta búninginn: Heiðar litaði á mér hárið! Hann átti reyndar ekki þartilgert sprey, en dó ekki ráðalaus. Hann sótti munangursmeðal inn á bað og hellti því í hárið á mér. Fjólublátt hár. Dökkfjólublátt.

Munnangursmeðal er ekki ætlað til að lita hár. Ég var með fjólublátt hár langt fram á vor. Reyndar varð það fölgrænt í lokin, ekki ósvipað lit á myglu. Einhver litafræði sem ég þekki ekki.

Og þessi skemmtilega minning kviknaði í huganum rétt í þessu.

Söngur og dans

Það er laugardagskvöld. Þótt ég sé allur af vilja gerður get ég ekki horft á myndina sem er í sjónvarpinu. Dóttir mín hins vegar, hin 7 ára gamla tilvonandi dans- og söngstjarna Stefanía Arna getur ekki haft augun af skjánum. Þetta er stórkostleg mynd að hennar mati. The cheetah girls 2. Jebb. Númer 2. Ég býst við að fyrsta myndin hafi hitt svo hressilega í mark að framhald var óhjákvæmilegt. Kvartettinn er nú staddur í Barcelona, þar sem þær taka þátt í alþjóðlegri tónlistartalentakeppni. Þegar þetta er skrifað eru um það bil 20 mínútur búnar af myndinni. Ég geri fastlega ráð fyrir að þær sigri. Ef ekki læra þær alla vega heilmikið af þátttökunni og verða sterkari manneskjur og betri listamenn en áður.

Annars er Arna farin að hafa vaxandi áhuga á rappi. Spurning um að nota tækifærið og leiða hana lúmskt á hlustunarvænni brautir. Veit þó ekki hvort hún sé til í eitthvað hardkor. Með rappi á hún meira við fjórar gullfallegar stelpur í bleikum fötum, með gloss og flott hár sem í miðju lagi detta úr fljúgandi rödduðum línum í það að tala eina og eina setningu í takti.

Well. So be it.

Ella sem borgarstjóra

Áður en ég fór að sofa í gærkveldi skellti ég mér á netið og horfði á þáttinn sem svo margir eru að tala um. Það er ekki ofsögum sagt að Elli minn fer þar á kostum, enda ekki við öðru að búast. Elli er einstaklega flínkur leikari, og skrýtið að ekki hefur sést meira af honum á sviði eða skjá. Hver veit nema að það breytist með þessu.

Annars veit ég ekki almennilega hvað ég á að segja um þessa borgarstjórnardellu. Skrípaleikurinn er algjör og vart hægt að saka Spaugstofumenn um ýkjur. Oft hefur manni jú blöskrað yfirgangur þeirra sem eiga að stjórna landi og borg. Hér er ákveðnum toppi náð, toppi sem þó er ekki klifinn í fyrsta sinn. Þannig eru íslensk stjórnmál. Sorglegt en satt. Ég spyr mig: Og hvað svo? Það vita allir hvað þetta er fáranlegt. Það vita allir hvað þetta er siðlaust.
Erum við, þegnar þessa lands, þrátt fyrir það nauðbeygð til að kyngja þessum alltof stóra bita og láta, eins og svo oft áður, sem ekkert sé?

Stundum langar mig svo mikið að flýja þetta land.

Aftur hér

Ég er kominn aftur frá Berlín. Ég læri seint. Það var svo sem ekki mikið sem ég hafði hug á að framkvæma úti, en þó eitt og annað. Kaupa dót. Ég fór eins að nú og ég er vanur og beið með allt fram á síðustu stund. Var talsvert á ferðinni í gær, lest úr lest, hverfi úr hverfi.

Dvölin úti var dásamleg. Vegna þess að hún Guðrún er svo dásamleg. Og ég var mikið með henni.

Framundan eru skrif. Í febrúar ætla ég auk þess að leika í seríu fyrir sjónvarp. Grínþættir sem lofa góðu. Í mars hefjast tökur á kvikmyndinni BRIM. Svo er söngleikurinn ÁST á leið upp á svið í London. Enskt kast, en Gísli Örn leikstýrir og ég verð honum til halds og trausts.

Spennandi.

Lína

Lína er 8 ára grísk tík. Helming æfi sinnar hefur hún eytt með hjartagæskunni henni Sonju. Sonja fann hana á ferð sinni um Grikkland. Fyrri eigandi Línu fannst gott að eiga hund. Hann barði hana sundur og saman þegar illa lá á honum. Að lokum fékk hann nóg af henni og ákvað að losa sig við hana. Og hvernig lógar maður hundi öðruvísi en að hengja hann upp í hæsta gálga. Það var þar sem Sonja, á einhvern undraverðan súperhetju hátt, skarst í leikinn.

Núna lifir Lína góðu lífi, og hefur gert um alllangt skeið. Sonja elskar Línu. Hún fer með hana minnst einu sinni, oft tvisvar á dag í góðan göngutúr. Hún elur hana á eðal fóðri og sýnir henni ómælda ást og umhyggju. Lína getur þó seint kallast hress hundur. Hún er þunglynd og tekur meira að segja lyf vegna þessa. Hún hegðar sér alltaf eins og hún eigi mjög bágt. Hugsanlega líður henni þannig. En hugsanlega hefur hún komist að því að fólk vorkennir sorgmæddum hundum og er vísara með að lauma að henni mola. Ég gaf henni harðfisk. Lína elskar harðfisk. Henni finnst ég frábær.

Hobbs

Ég gleymdi myndavélinni minni. Það er soldið leiðinlegt því mig langar mikið til að birta mynd af nýja vini mínum, honum Hobbs. Ekki hefði mér dottið í hug að ég ætti einhvern tíma eftir að hitta blindan kött. Hobbs fæddist með ónýt augu en að öðru leyti var hann mjög hress og einhver tók ákvörðun um að loka fyrir augu hans og leyfa honum, þrátt fyrir fötlun sína að njóta þess sem lífið býður upp á. Nú er Hobbs orðinn fullorðinn. Hann þekkir orðið vel til í íbúðinni, labbar ekki á veggi, heldur röltir tignarlega um ganginn og herbergin. Baðherbergið er í uppáhaldi og honum er gróflega misboðið ef einhver af íbúunum fer þangað inn án þess að hann fái að koma með. Í fyrstu sat ég og sinnti þörfum mínum við ámátlegt kattarvæl. Núna hleypi ég honum inn áður en ég loka og læsi. Engin hætta á að Hobbs sjái eitthvað sem hann ætti ekki að sjá. Hobbs er, þrátt fyrir blinduna, haldinn klifuráráttu kattarins. Það er mikilvægt að skilja ekki herbergi eftir opin þegar hann er einn í íbúðinni því þá fer hann þangað inn og hreinsar til í hillum og á borðum. Allt fer í gólfið og brothættir hlutir brotna.

Í næstu færslu segir af henni Línu, en saga hennar er ekki síður merkileg.

Og einhvern tíma segi ég kannski eitthvað um hana Guðrúnu.

Kominn

Ég bíð lesendur hjartanlega velkomna. Ekki eyði ég fyrstu færslunni á hinu nýja svæði í að fjalla um óvænt upphlaup í borgarstjórn og allt ruglið í kringum það. Leyfi mér þó að spyrja: Er ekki allt í lagi??

Það er allt í lagi með mig. Ég er í Berlín. Kom í gærkveldi og ætla að eyða næstu viku hér. Í íbúðinni þar sem ég el manninn, býr einnig krónískt kvíðasjúkur hundur sem heitir Lína og blindur köttur sem heitir Hobbs. Þar býr líka Sonja sem er að klára dýralækninn í vor og Mats sem er að útskrifast sem ljósmyndari á næstu vikum.

Þar býr líka hún Guðrún.